อะภิณหังปัจจะเวกขะณะปาฐะ (อันว่า ความแก่ ความเจ็บ ความตาย และการพลัดพรากจากของอันเป็นที่รักเป็นธรรมดา)

อะภิณหังปัจจะเวกขะณะปาฐะ

 (นำ) หันทะ มะยัง อะภิณหะปัจจะเวกขะณะปะฐัง ภะณามะ เส.

ชะราธัมโมมหิ  ชะรัง  อะนะตีโต, (ตา)     เรามีความแก่เป็นธรรมดา  จะล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้;

พยาธิธัมโมมหิ  พยาธิง  อะนะตีโต, (ตา)   เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา  จะล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้;

มะระณะธัมโมมหิ  มะระณัง  อะนะตีโต,       เรามีความตายเป็นธรรมดา  จะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้;

สัพเพหิ  เมปิ  เยหิ  มะนาเปหิ  นานาภาโว  วินาภาโว,  เราจะละเว้นเป็นต่าง ๆ

คือว่า จักต้องพลัดพรากจากของรักของเจริญใจทั้งสิ้นไป,

อะธุวัง  ชีวิตัง,  ชีวิตของเรามันไม่เที่ยง,

ธุวัง  มะระณัง,  ความตายของเรามันเที่ยงแล้ว,

ปะริโยสานัง  เม  ชีวิตัง,  ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุด,

อะวัสสัง  มะยา  มะริตัพพัง,  เราจะต้องตายเป็นแน่,

มะระณัง  เม  นียะตัง,  ความตายของเรามันยั่งยืนแล้ว,

กัมมัสสะโกมหิ  กัมมะทายะโท  กัมมะโยนิ  กัมมะพันธุ  กัมมะปะฏิสะระโณ,

เรามีกรรมเป็นของ ๆ ตน, มีกรรมเป็นผู้ให้ผล, มีกรรมเป็นแดนเกิด,

มีกรรมเป็นผู้ติดตาม, มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย,

ยัง  กัมมัง  กะริสสามิ  กัลป์ยาณัง  วา  ปาปะกัง  วา  ตัสสะ  ทายะโท  ภะวิสสามิ,

เราจะทำกรรมอันใดไว้, เป็นบุญหรือเป็นบาป, เราจะเป็นทายาท,

คือว่าจักต้องได้รับผลของกรรมนั้นสืบไป,

เอวัง  อัมเหหิ  อะภิณหัง  ปัจจะเวกขิตัพพัง,

เราทั้งหลายควรพิจารณาอย่างนี้ทุกวัน ๆ  เถิด.