นกตัวหนึ่งเกิดมามีสองหัวแต่มีตัวเดียว มองแบบแยกส่วน มันก็เป็นคนละ ตัวกันเพราะมันมีสองหัว แต่ถ้ามองแบบปัญญา มันก็เป็นนกตัวเดียวแต่มีสองหัว หัวต้องสามัคดีกันถึงจะเจริญ แบ่งปันอาหารกันกินแล้วก็คุยกันแก้เหงา แต่อยู่มาวันหนึ่ง หัวนกที่ช่างคิดแบ่งแยกไปเจอผลไม้สีสวยงามมาก อีกหัวหนึ่งไม่ทันเห็นผลไม้นั้น หัวที่เห็นก่อนก็จิกินกลืนเข้าไปหมด อีกหัวหนึ่งหันมาเห็นเข้าเห็นเพื่อนปากเลื่อมๆ ถามว่านายทำอะไร ตอบว่า กินผลไม้อร่อย อีกหัวถามว่าแล้วทำไมไม่แบ่ง หัวที่กินแล้วตอบว่าไม่เป็นไร มีกระพาะเดียวกัน ฉันกินแกก็อิ่มด้วย แกไม่ต้องกินหรอกให้ฉันกิน
หัวที่ไม่ได้กินฟังแล้วก็น้อยใจ เคยกลมเกลียวสามัคคีกันวันนี้มันมาแย่งกินคนเดียว อย่าให้ถึงทีข้าบ้าง ทีเอ็งข้าไม่ว่า ทีข้าเอ็งอย่าโวย และแล้ววันหนึ่งหัวนก ที่น้อยใจเห็นผลไม้ที่สีสวยมากก็รีบจิกกำลังจะกลืนกินเข้าไป หัวที่เคยกินก่อนหัน
มาเห็นเข้าร้องลั่นว่า “อย่ากิน อย่ากิน” หัวที่กำลังจะกินย้อนว่า ทีเอ็งยังกินคนเดียว ฉันก็จะกินคนเดียวบ้างและจะกินตอนนี้ หัวที่เคยกินก่อนบอกว่าผลไม้ที่แกงับค้างอยู่ในปากมันมีพิษ อย่ากินนะ อีกหัวหนึ่งบอกว่าเรื่องของฉันแกไม่เกี่ยว ฉันจะกินเพราะถึง ทีข้าบ้างแล้ว ว่าแล้วก็กินเข้าไป พอกินแล้วสะใจที่ได้กินคนเดียว แต่พิษทำให้หัวนกตาย ทั้งคู่ แต่ก่อนตายได้สะใจหน่อยเดียว ตัวเองก็ตายไปด้วย นกสองหัวนี้คิดแบบแยกส่วนไม่มีปัญญา เรื่องนี้ทำให้นึกถึงคำกลอนที่ว่า
วัดจะดีมีหลักฐานเพราะบ้านช่วย
บ้านจะสวยเพราะมีวัดดัดนิสัย
บ้านกับวัดผลัดกันช่วยก็อวยชัย
ถ้าขัดกันก็บรรลัยทั้งสองทาง
เหมือนเรื่องนกสองหัวด้วยประการฉะนี้
ขอบคุณคติธรรม วาทะธรรม จากพระพรหมบัณฑิต
