บารมีธรรม

นาคน้อย เตรียมบวชเณรภาคฤดูร้อน

กรรม แปลว่า การทำ, การกระทำ เป็นคำ
กลาง ๆ ยังไม่บ่งว่าเป็นการกระทำที่ดีหรือชั่ว
ถ้าเป็นการกระทำที่ดี เรียกว่า กุศลกรรม เป็นการ
กระทำที่ชั่ว เรียกว่า อกุศลกรรม
กรรม แบ่งเป็นประเภทตามที่ให้ผลเป็นต้น
มี ๑๒ คือ
๑) ทิฏฐธัมมเวทนียกรรม กรรมที่ให้ผลในชาตินี้
๒) อุปปัชชเวทนียกรรม กรรมที่ให้ผลในชาติหน้า
๓) อปราปรเวทนียกรรม กรรมที่ให้ผลในชาติต่อ ๆ ไป
๔) อโหสิกรรม กรรมที่ให้ผลเสร็จแล้ว
๕) ชนกกรรม กรรมที่แต่งให้เกิด
๖) อุปัตถัมภกรรม กรรมที่สนับสนุน
๗) อุปปีฬกกรรม กรรมที่บีบคั้น
๘) อุปฆาตกกรรม กรรมที่ตัดรอน
๙) ครุกรรม กรรมที่หนัก
๑๐) พหุลกรรม กรรมที่ทำจนชิน
๑๑) อาสันนกรรม กรรมที่ให้ผลเมื่อใกล้ตาย
๑๒) กตัตตากรรม กรรมที่สักแต่ว่าทำ

     กรรมวาจาจารย์ (อ่านว่า กำมะวาจาจาน) แปลว่า อาจารย์ผู้สวดกรรมวาจา คือ ภิกษุผู้ทำหน้าที่สวดประกาศในท่ามกลางสงฆ์เวลาทำพิธีอุปสมบท เพื่อให้สงฆ์ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับตัวอุปสัมปทาเปกข หรือผู้ขอบวช และถามมติของสงฆ์ว่าจะยอมรับผู้ขอบวช ให้เป็นภิกษุหรือไม่ เรียกกันว่า พระกรรมวาจาจารย์

 กรรมวาจาจารย์ เป็นคู่กับ พระอนุสาวนาจารย์ ซึ่งทำหน้าที่บอกอนุศาสน์หรือคำสอนเกี่ยวกับระเบียบวินัยเบื้องต้นแก่ผู้บวชที่เป็นภิกษุใหม่ ในปัจจุบันทั้งสองรูปทำหน้าที่เหมือนกันคือ สวดประกาศ ฉะนั้นจึงเรียกว่า คู่สวด หรือ พระคู่สวด ส่วนหน้าที่บอกอนุศาสน์กำหนดให้เป็นหน้าที่ของพระอุปัชฌาย์

กรรมฐาน (อ่านว่า กำมะถาน) แปลว่า ที่ตั้ง แห่งกรรมคืองานของใจ คือสิ่งที่ยึดหน่วงหรือ

ผูกใจมิให้ฟุ้งซ่าน ให้สงบนิ่ง ให้หยุดอยู่กับที่ ซึ่งเรียกว่า อารมณ์ เป็นอุบายวิธีควบคุมใจให้

สงบและให้เกิดปัญญา เขียนว่า กัมมัฏฐาน ก็ได้

กรรมฐาน มี ๒ แบบ คือ สมถกรรมฐาน แบบมีวัตถุประสงค์เพื่อทำใจให้สงบ และ

วิปัสสนากรรมฐาน แบบมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ เกิดปัญญาเห็นแจ้งสภาวธรรมต่าง ๆ ตามความเป็นจริง

การทำกรรมฐานในปัจจุบันมีเรียกกันหลาย อย่าง เช่น เรียกว่า การทำสมาธิ การนั่งสมาธิ

การนั่งภาวนา การบำเพ็ญภาวนา การบำเพ็ญวิปัสสนา ซึ่งก็ถูกด้วยกัน แต่ต้องแยกแยะวิธี

ปฏิบัติว่า เป็นกรรมฐานแบบไหนในสองแบบ

ใจคน ใจใคร ก็ใจเขา
จะให้เหมือน ใจเรา กระไรได้
ต่างคน ต่างคิด ต่างจิตใจ
จะยึดมั่น ทำไม กับใจคน

ธรรมะ รักษา (ไอรดา นนทะศรี)