อะภิณหังปัจจะเวกขะณะปาฐะ
(นำ) หันทะ มะยัง อะภิณหะปัจจะเวกขะณะปะฐัง ภะณามะ เส.
ชะราธัมโมมหิ ชะรัง อะนะตีโต, (ตา) เรามีความแก่เป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้;
พยาธิธัมโมมหิ พยาธิง อะนะตีโต, (ตา) เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้;
มะระณะธัมโมมหิ มะระณัง อะนะตีโต, เรามีความตายเป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้;
สัพเพหิ เมปิ เยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโว, เราจะละเว้นเป็นต่าง ๆ
คือว่า จักต้องพลัดพรากจากของรักของเจริญใจทั้งสิ้นไป,
อะธุวัง ชีวิตัง, ชีวิตของเรามันไม่เที่ยง,
ธุวัง มะระณัง, ความตายของเรามันเที่ยงแล้ว,
ปะริโยสานัง เม ชีวิตัง, ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุด,
อะวัสสัง มะยา มะริตัพพัง, เราจะต้องตายเป็นแน่,
มะระณัง เม นียะตัง, ความตายของเรามันยั่งยืนแล้ว,
กัมมัสสะโกมหิ กัมมะทายะโท กัมมะโยนิ กัมมะพันธุ กัมมะปะฏิสะระโณ,
เรามีกรรมเป็นของ ๆ ตน, มีกรรมเป็นผู้ให้ผล, มีกรรมเป็นแดนเกิด,
มีกรรมเป็นผู้ติดตาม, มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย,
ยัง กัมมัง กะริสสามิ กัลป์ยาณัง วา ปาปะกัง วา ตัสสะ ทายะโท ภะวิสสามิ,
เราจะทำกรรมอันใดไว้, เป็นบุญหรือเป็นบาป, เราจะเป็นทายาท,
คือว่าจักต้องได้รับผลของกรรมนั้นสืบไป,
เอวัง อัมเหหิ อะภิณหัง ปัจจะเวกขิตัพพัง,
เราทั้งหลายควรพิจารณาอย่างนี้ทุกวัน ๆ เถิด.